انگلستان در حال حاضر با بحران خشکسالی مواجه است، به‌ویژه در بهار سال ۲۰۲۵، که تأثیرات قابل‌توجهی بر امنیت غذایی، زیرساخت‌های آب و چشم‌انداز اجتماعی-اقتصادی این کشور دارد. این خشکسالی، که با خشک‌ترین آغاز بهار در ۶۹ سال گذشته همراه شده، تهدیدی مستقیم برای امنیت غذایی به شمار می‌رود. محصولات کشاورزی در حال نابودی هستند و کشاورزان اعلام کرده‌اند که به آبیاری زودتر از موعد نیاز دارند. این شرایط بر توانایی کشور در تأمین غذای موردنیاز مردم تأثیر منفی می‌گذارد. این نگرانی با تجربه خشکسالی سال ۲۰۲۲ تشدید شده است؛ زمانی که اقدامات اضطراری برای مدیریت آب در لندن و جنوب شرق بریتانیا رخ داد. بنابراین، سطح مخازن آب اکنون حتی پایین‌تر از سال ۲۰۲۲ است و با ظرفیت ۸۴٪ و در برخی جاها حتی کمتر از آن، و این مسئله بحران را وخیم‌تر کرده است[1].
برای مواجهه با این بحران، شرکت‌های آب طرح‌هایی برای سرمایه‌گذاری‌های کلان پیشنهاد داده‌اند. برنامه‌ای برای سرمایه‌گذاری چند ده میلیارد پوندی بین سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ تدوین شده که تقریباً دو برابر سطح فعلی است. این طرح با هدف بهبود زیرساخت‌های آب و فاضلاب شامل تأمین بودجه برای ساخت ۹ مخزن جدید، اجرای پروژه‌های بزرگ انتقال آب، کاهش نشتی‌ها به یک‌سوم میزان کنونی و پاکسازی رودخانه‌ها با کاهش ۵۰ درصدی ریزش به فاضلاب است. علاوه بر این، ۱.۶ میلیارد پوند برای رسیدگی فوری به مشکلاتی مانند تخلیه سرریز طوفان‌ها و آلودگی مواد مغذی در نظر گرفته شده است[2].
با این حال، این سرمایه‌گذاری‌ها هزینه‌هایی را برای عموم مردم به دنبال دارد. پیش‌بینی می‌شود که تا پایان سال ۲۰۲۵، صورت‌حساب‌های آب به طور متوسط ماهانه ۷ پوند افزایش یابد و این رقم تا سال ۲۰۳۰ به ۱۳ پوند برسد؛ موضوعی که فشار مالی بر خانوارها را افزایش می‌دهد. منتقدان معتقدند که ناکامی‌های نظارتی گذشته و سیاست‌های منفعت طلبانه در حوزه آب، مانند اولویت دادن به سود سهامداران، به تشدید این بحران کمک کرده و پرسش‌هایی درباره توزیع عادلانه هزینه‌ها مطرح کرده‌اند[3].
در کنار آن، خشکسالی‌های مکرر تأثیر زیادی بر امنیت غذایی دارند. گزارش دولت بریتانیا نشان می‌دهد نسبت تولید به عرضه مواد غذایی در سال ۲۰۲۳ برای محصولات کشاورزی تنها ۶۲٪ باقی مانده که آسیب‌پذیری شدید بخش کشاورزی را در برابر حوادث اقلیمی نشان می‌دهد . همچنین مقاله‌ای از ECIU تأکید میکند تولید داخلی و واردات تحت تأثیر تغییرات اقلیمی در کشورهای صادرکننده با اختلال مواجه شده است و این وضعیت امنیت غذایی را به خطر می‌اندازد . نتایج یک مطالعه دیگر نشان می‌دهد کاهش دسترسی به مواد غذایی مغذی می‌تواند سلامت عمومی را تضعیف کند و فشار بر نظام بهداشتی و سلامت را افزایش دهد [4].
در واقع تغییرات اقلیمی نقش مهمی در تشدید این بحران ایفا می‌کنند. افزایش دما، تبخیر بیشتر از سطح خاک و بارش نامنظم، احتمال وقوع خشکسالی‌های شدید را تا سال ۲۰۵۰ دو برابر میکند . مؤسسه محیط زیست اروپا (EEA) تصریح میکند سازگاری با بحران اقلیمی اجتناب‌ناپذیر است و نیاز به استراتژی‌های چندبخشی برای حفظ منابع و مدیریت تقاضا وجود دارد . در واقع این بحران مانند یک همه گیری است و همه‌ی کشورها را تحت تاثیر قرار خواهد داد. پس نمی توان به تنهایی با آن مقابله کرد و نیازمند یک عزم همگانی است.
علاوه بر آن، امنیت غذایی که تضمین دسترسی پایدار به مواد غذایی کافی و مغذی را تسهیل میکند، در مواجهه با بحران آب با خطر جدی روبه‌رو شده است. کمبود آب و آبیاری محصولات اساسی مانند غلات و سبزیجات می‌تواند به خروج سرمایه از تولید داخلی و وابستگی بیشتر به واردات منجر شود. با توجه به آنکه کشورهای صادرکننده نیز درگیر پیامدهای تغییرات اقلیمی هستند، آسیب‌پذیری زنجیره تأمین جهانی افزایش می‌یابد. در نتیجه، قیمت مواد غذایی افزایش یافته و گروه‌های کم‌درآمد بیشترین آسیب را متحمل می‌شوند.
بحران خشکسالی در بریتانیا نشان می‌دهد که بدون سیاست‌های هماهنگ و تمرکز بر منافع جمعی به جای منافع شخصی، مقابله با خشکسالی‌های آینده امکان‌پذیر نخواهد بود. عدم موفقت دولت این کشور در مدیریت و و مهار این روندها نشان از عدم آمادگی و چالش های عمیق تری دارد. هم چنین، تجربه کنونی نشان داده است سرمایه‌گذاری‌های انجام‌شده و اقدامات جبرانی تا کنون ناکافی بوده‌اند و اگر همه اقشار جامعه و دولت‌ها توجه ویژه‌ای به این بحران نداشته باشند، پیامدهای آن فراتر از مهار خشکسالی است و می‌تواند ساختار سیاسی و اجتماعی کشور و حتی پایداری نظام جهانی را به چالش بکشد. بنابراین مدیریت و حل این بحران نیازمند یک رویکرد جمعی و اقدام گسترده منطقه ای و جهانی است.
امین مهدوی
نظر
ارسال نظر برای این مطلب